Ազգային այս շարժումն հիմնելով` մենք նպատակ ունենք նախ և առաջ կուսակցական-աթոռապաշտական նկրտումներից հեռու համախմբել օրվա հայ երիտասարդին, բարոյական ու հոգևոր արթնացումի ենթարկել նրան ու միասին ունենալ մի վառ երազանք` հզոր ու միացյալ Հայաստան, ցեղախռով ու ազգաճանաչ հայություն: Չնայած մեր երիտասարդ տարիները դեռ թույլ չեն տվել մեզ փորձով հարստանալ` սակայն յոթ և ավելի տարիների ազգային գործունեությունը մեզ տվել է անհրաժեշտ իմաստնությունը գիտակցելու, որ պայքարի ու հաղթանակի համար անհրաժեշտ է երեք կարևորագույն գործոն:
1.Պատմական զգացում
2.Կազմակերպված ուժ
3. Պայքարի արդարության ու հաղթանակի նկատմամբ վառ հավատ
Այս երեք գործոններից յուրաքնչյուրի, կամ ամբողջի պակասն էր, որ մեզ աշխարհասասան կայսրությունից վերածեց փոքրիկ ոստանի: Պատմական զգացում չունեցանք ու մեր հույսը ինքներս մեր վրա դնելու փոխարեն կրկին ապավինեցինք այլոց, հազար անգամ խաբվելուց հետո հավատացինք հազարմեկերորդ անգամ: Բոլորը մեզ օգտագործեցին թուրքերի դեմ իրենց քաղաքական կեղտոտ նկրտումներին հագուրդ տալու համար, իսկ երբ հասան իրենց ուզածին` մոռացան մեզ էլ, քրիստոնեությունն էլ, Քրիստոսին էլ ու թողեցին, որ ամբողջ մարդկության կովային հայացքի ներքո թուրք բաշիբոզուկը կոտորի մի ողջ ժողովուրդ: Եղեռական օրերին Ֆրանսիան իր դեսպանի բերանով լկտիաբար հայտնում էր սուլթանին, թե նա ինքն է որոշողը իր հպատակների ճակատագիրը, անգլիական նավատորմը չէր կարողանում բարձրանալ հայկական լեռները, ռուսական ցարը վախենում էր, որ «Հայոց ապստամբական ալիքը կարող է թափանցել նաև ռուսահայաստան»: Բեռլինի վեհաժողովից հետո թուրքական պատվիրակության ղեկավարն ասում է հայաստանի ներկայացուցչին. «Մենք` թուրքերս, միշտ հիացել ենք ձեր խելքով ու իմաստությամբ, ինչպե՞ս խաբվեցիք պոռնիկ եվրոպային»: Այո խաբվեցինք, ավելի ճիշտ չկարողացանք հասկանալ, թե ո՞վ էր ավելի պոռնիկ` թուրքիա՞ն թե՞ Եվրոպան: Սեփական ներուժին ապավինելու տեղակ, փորձեցինք պաշպաններ գտնել այլոց մեջ` չհասկանալով, որ ոչ մեկին անհրաժեշտ չէ թույլի, տկարի, բարոյապես պարտվածի դաշնակցությունը: Պատմական զգացման պակասն էր, որ մինչ օրս չկարողացանք հասկանալ, որ թուրքը` լինի հանրապետական, մուսաֆաթական, դեմոկրատ, թե լիբերալ` մնում է թուրք, մնում է մարդկային տեսակի նույն տականքը: Չենք հասկանում նաև այսօր ու թույլ տալիս, որ թուրքիան մեր շուրջը գծի այն նույն սև օղակը, որը ժամանակին գծեց Բյուզանդիոնի շուրջը: Պատմական զգացման պակասն է որ այսօր, մինչ մենք զբաղված ենք հարցի լուծման տարբերակներ փնտրելով և կամ ամենքս մեր սեփական տեսակետը պնդելով: Մինչդեռ Վրաստանը լուծում է Ջավախքի բնիկ հայության հարցը թուրքական պատմական փորձով` Հայաթափում է Ջավախքը: Այդ զգացման պակասն է, որ երբևէ մեր պատմությունից դասեր չքաղեցինք: Մարդկային ցեղի տականքը` թուրքը, ամբողջ աշխարհի աչքի առաջ ոչնչացրեց մի ողջ ժողովուրդ ու բոլորը մոռացան: Հիտլերը խոսելով հրեաների ոչնչացման անհրաժեշտության մասին, օրինակ է բերում դարասկզբի հայոց ցեղասպանությունը և հարցնում. «Դարասկզբին ջհուդները, թուրքերի ձեռքով, ոչնչացրին Արիական մի ազգ` Հայերին, ո՞վ է հիշում հիմա հայերի ցեղասպանության մասին, և հիմա մենք առավել իրավունք ունենք ոչնչացնելու նրանց ոչնչացնողներին»: Բայց ամենամեծ ցավն այն է, որ մոռանում ենք հենց ինքներս: Օրվա մեծապատիվ այրերի մեծամասնությունը, խոսելով այդ մասին, հռետորական հայտարարություններ են անում` «ժամանակները փոխվել են», «ապրենք ապագայով», «մինչև երբ պետք է թշնամի մնանք» և այլ ծանոթ խոսքեր, որ ասում էին մեր հայ այրերը և’ Սուլթանի ժամանակ, և’ երիտթուրքերի, և’ քեմալականների: Այո, ժամանակները փոխվել են, բայց թուրքը նույն բորենին է: Թշնամուն պետք է ներել միայն նրան ծնկի բերելուց ու բարոյապես ոչնչացնելուց հետո: Թուրքը կարող է ներվել միայն այն ժամանակ, երբ Թուրքիայի վարչապետը ներողություն կխնդրի աշխարհասփյուռ հայությունից` ծնկի իջած Կ. Պոլսից մինչև Դերզոր ձգվող հայկական «լացի պատի տակ»: Միայն այն ժամանակ, երբ վերականգնված կլինի պատմական արդարությունն ու Մշո, Սասունի, Տարոնի ու մյուս հայակական գավառների վրա նորից կտարածվի հայ շինականի հորովելը :Երբ մեկ դարից ավելի անապատներում թափառող մեր նախնյաց ոգիները կհանգստանան ու կնիհրեն` տեսնելով բարու հաղթանակն ու արդարության վերադարձը:
Ուրեմն մենք պիտի ունենանք ու սերմանենք այդ պատմական զգացումը: Յուրաքանչյուր հայ մանուկ մայրական կաթի հետ պիտի ընդունի նաև վրեժի ու ատելության մեծ չափաբաժին, յուրաքնաչյու մանուկ պիտի մեծանա իր սրտում ունենալով երբևէ իր պապերի թափած արյունը արյամբ մաքրելու սրբազան ուխտը: Մեզանից յուրաքանչյուրը իր անձնական երջանկությունը պիտի պայմանավորի համընդհանուր` ցեղային երջանկությամբ և որտեղ էլ լինի, պիտի ծառայի իր ազգին ու պետությանը: Բայց… Նայեք ձեր դիմացինի աչքերին, կտեսնեք ահավոր մի խեղճություն, որ կարծես վարակ լինի ու տարածվում է մեկից մյուսին: Խեղճացել մի բուռ ենք դարձել: Այո ցավալիորեն այսպիսին ենք այսօր, բայց ո՞վ էինք երեկ ու ո՞վ ենք լինելու վաղը: Դիմում եմ քեզ, հասակակից ընկեր, հիշի’ր անցյալդ, վանի’ր քո մեջից թույլի հոգեբանությունը, արթնացրու’ քո մեջ նիհրած առյուծին, վերադարձի’ր աստվածային արյանդ ու տեր կանգնիր ազգիտ ճակատագրին` այն դարձնելով անձնական առաքելություն: Դու, որ զավակն ես աստվածների, մի թող, որ հողածինները խեղճացնեն քեզ, անգամ քո խեղճության մեջ դու եռակի հզոր ես: Ուրեմն ձեռքդ տուր եղբա’յր, միասին շուռ տանք ագռավաքարը ու հետ բերենք Մհերին, մեր փառքն ու ուժը, տու’ր ձեռքդ եղբայր մեր պայքարն արդար է, մեր հաղթանակն անկասելի:
Էդգար Հելհելյան
Ազգային նոր պահպանողական շարժման Նախագահ
ԷԴԳԱՐ ՀԵԼՀԵԼՅԱՆ 